Alex Di Meglio “want klein is beter” door Gina Affinito. Een levendig, kleurrijk gevoel van levendigheid, energetisch en krachtig zijn de laatste schilderijen van Alex Di Meglio. Bloemen geschikt en her schikt als een lappendeken, een samenstelling van verschillende ontwerpen en verschillende “genaaide” kleuren die beweging op het doek geven. In het een worden van een semi-surrealistische zoektocht. Gina Affinito, schilder en curator van tentoonstellingen ‘’Schilderen als een droom’’ fragmenten van spectaculaire beelden en spreuken, materiële en realistische landschappen. Een groot aantal stemmingen die gedicteerd worden door de vurige verbeelding van de kunstenaar komen op canvas. Kleuren en licht essentieel voor het wekken van belangstelling met pracht en sereniteit. Alexander Luigi Di Meglio gaat in zichzelf en produceert een reeks exterieure werken die voortvloeien uit de realiteit en zijn verbeelding. Tussen penseel en potlood spreekt zijn innovatieve manier van waarnemen. Kunst die tot abstracte werken met zaden van kleur om kleur, verf over verf, ketting gewrichten van materialen die abstracte expressionisme creëren. Zijn werk kan terug vervolgd worden naar de Duitse schilders van midden vorige eeuw, zoals van bijvoorbeeld de picturale layout van vloeren, de identificatie van de geometrische elementen in de natuur of de aandacht op de volumes van de objecten en de manier waarop ze met elkaar omgaan. Ik volg al jaren het werk van Alexander Luigi Di Meglio, door de meditatieve waarneming van zijn schilderijen is het telkens weer een intense, bijzondere en expressieve leerervaring. Ik denk dat zijn nooit eindigende zoektocht, het nooit helemaal tevreden zijn het meest opvallende kenmerk is van Di Meglio’s werken, maar het belangrijkste element is zijn mogelijkheid om de waarnemer te betrekken en een dialoog met hem te beginnen. Een pad waar de kleuren een uitdrukking zijn en een nieuwe en andere wereld voort komt uit zijn schilderijen, een wereld die de middelmatigheid van het dagelijks leven niet kennen. Vernieuw jezelf in het wonder dat alleen kunst kan doen. Antonietta Campilongo
De meest recente werken van Alexander Luigi di Meglio zijn geboren uit een formeel geometrisch onderzoek van constructivistische stijl, door de grote oppervlakken te organiseren en deze door een synthese van natuurlijke elementen uit te werken.
In zijn laatste twee schilderijen vinden we twee fundamentele aspecten, enerzijds de techniek van het landschap Cezanne-stijl ( Roma appunti di viaggio) waarin de definitie van een element in een fictieve ruimte wordt getrokken, samengevoegd met de aangrenzende vormen en wiens relatie leeft in een ruimte die hypothetisch wordt gemeten door diepte. Anderzijds is de smaak van het gebouw zeker geïnspireerd door zijn architectuurstudies van waaruit een meer geometrisch strenger werk komt, gemaakt van lichtniveaus over de elementen heen zoals in “Svegliarsi al MattPino resto in Piazza del Popolo” Waarin het licht symbool van meta temporale afmeting van de Alessandro VII Chigi escutcheon ster door de deuropening straalt en over het hele schilderij schijnt.
De kunstenaar creëert atmosferen vol emoties die verwijzen naar verschillende culturele modellen: Impressionisme, Constructivisme en Cubisme.
Op deze website presenteren we de verschillende momenten van zijn artistieke groei, van de stillevens tot de naturalistische psychologische gebeurtenis van de ganzen tot de laatste geometrische productie een levenspad waaruit we de toekomstige ontwikkeling kunnen voorstellen, het leven dat nog moet komen.
Dit alles maakt deel uit van een voortdurend onderzoek door middel van een artistieke tijd waarvan de waarden en leringen getransformeerd en uitgewerkt worden in een originele en zeer persoonlijke taal.
Assunta Paravati, schilder
De landschappen van Alexander Luigi Di Meglio stellen grote architectonische ruimtes voor door middel van de dromerige en vrolijke vertaling van beelden uit vorig werk, Cubisme en Constructivisme. De harmonie van zachte kleuren en de geometrische lijnen geeft het gehele werk de diepte van het licht waardoor de licht en schaduwniveaus worden gemarkeerd. In het werk van Di Meglio wordt de kubistische agressiviteit verzacht, terwijl zijn smaak naar constructiviteit wordt gemarkeerd.
De onmiddellijke sensatie van een zonnige en gelukkige dimensie van de Romeinse pleinen uit het oogpunt van de waarnemer. Zo lijkt het licht in zijn ‘Roma appunti di viaggio framboi del Foro Romano’ van 1998 het licht dat door de Tiber wordt gefilterd en neer strijkt over de arcades en tempels, om te worden weerspiegeld op de ruiten van de oude gebouwen, om te spelen met de Schaduw over de in verafgelegen koepels, om uiteindelijk gevangen te worden door het groen van zijn parken. Hier worden de fundamentele elementen van het landschap vermenigvuldigd, maar niet opgelegd door resterende elementen zoals dat bij een groot koor het geval is waar alles essentieel is.
De natuurlijke optimisme van de kunstenaar die door zijn architectuurstudies wordt ondersteund en door zijn levenservaringen in de VS waar hij veel seizoenen heeft doorbracht maken hem in staat om suggestieve en persoonlijke visie te vinden op echte of gedroomde stadsomgevingen, die een drastisch alternatief voorstellen om de melancholie dromen van de metafysica.
Stefano Cosenz, journalist
‘’ De realiteit zoals u het nog nooit hebt gezien ’’ zou de juiste titel zijn voor de werken van Alexander Di Meglio. Om in de realiteit van deze creaties te duiken betekent omgaan met de overeenkomst van beelden en vormen die ons dagelijks leven vormen, onze herinneringen te breken, om de fantasie en kracht te kunnen begrijpen in Alexander’s werk. Het ‘Historische Rome’, gezien vanuit een indrukwekende visie, verliest het zijn netwerk van straten die door de stad leiden, om zich uiteindelijk tot een geometrische labyrint te vormen, die door krijt en inkt dynamisch wordt gemaakt samen met de krachtige architecturen van deze Eeuwige Stad. Alexander schildert een Rome dat haar warme kleuren herwint, het mooie licht fascinerende zelfs de meest afgeleide bezoeker. Hij verandert de optische visie en manier van leven van de stad, de wijken als een klein dorp, waar je de Quirinale en Trastevere op zondag middag kunt ontdekken. Om onder te dompelen in deze gedroomde realiteit betekent terug te gaan door de eeuwen om te ontdekken hoe de kunstenaar zijn taal en inhoud uitwerkt, waarbij de toeschouwer in een surrealistisch en emotioneel spel wordt verwikkeld.
Enrica Fontanini